Daar sta je dan, langs de kant van de weg, midden in Den Haag, te wachten op de wegenwacht. Omdat we op weg zijn naar Parkpop hebben we drinken en broodjes bij ons. We rollen een plaid uit op de stoep en gaan lekker in de zon een broodje eten. "Omdat het een drukke dag is" zegt de mevrouw van de wegenwacht, "kan het wel een uurtje duren, voordat er iemand bij u is." Een uur en drie kwartier later, het brood is inmiddels op, maar dan ben je blij dat er een monteur is. Om vervolgens weer minder blij te worden, als de man zegt dat hij het niet kan repareren. Met wat noodhulp raad hij ons aan terug naar huis te gaan.
Na vijf minuten staan we weer en bellen wederom de ANWB. We staan nu recht voor het hoofdkantoor op de Wassenaarse weg. We zouden met voorrang geholpen worden als we weer zouden stranden, was ons beloofd. Na een half uur en het restje van het drinken, nog niets te zien. Het hoofdkantoor lag er verlaten bij, geen wegenwacht in de buurt.
Wel een hulpvaardige collega die ons met de vrachtwagen een lift naar huis kon geven.En zo zijn we vijf uur na vertrek weer thuis.
Geen Parkpop helaas, maar een dagje wachten op een Haagse stoep.

 
Als de temperaturen stijgen, daalt het loggen!

 

 
Het was stil in het grote huis. Het holletje achter de grote kast was leeg. Iedereen sliep, alhoewel.... Twee kraaloogjes keken de slaapkamer van de vader en moeder in. Zachtjes kroop Grijshuidje over de luxaflex omhoog, op weg naar het open staande raam. Kras, kras, deden zijn nageltjes over de houten latjes, kras, kras, kkrrrt!
De vader opende zijn ogen en zag de muis in het licht van de maan. "Wat krijgen we nu" riep hij. "een muis in het raam!" Grijshuidje schrok en dook onder de televisie, waar de vader hem niet kon pakken. Vader schoot uit bed en liep de kamer uit, om terug te kommen met Snorrebaard.
"Doe je best Snorrebaard" zei vader, terwijl hij weer in bed kroop. En na een half uurtje verliet Snorrebaard de kamer met de muis in zijn bek.