Yeah, klaar! Tijd voor een Grimbergen.......

 
Shit, voegmiddel te weinig meegenomen. Dan vanavond maar weer verder.

 
Je kent het wel, ben je een dag vrij, moet je nog werken. Maar dit keer thuis. Gisteren heb ik de hal, het toilet en de bijkeuken voorzien van nieuw tegelwerk op de vloer. In heel het huis liggen er nu de zelfde tegels, voorzover als er tegels op de grond liggen. Diagonaal gelegd, dat betekend een heleboel meten, zagen, puzzelen, nog meer zagen, lijmen en daarna ook schoonmaken. Vanavond moeten de voegen er nog in. Ik kan onderhand geen tegel meer zien.
Volgende week woensdag doe ik lekker niets.

 
Pech 2

Vrijdagmiddag, de vouwwagen staat er half uit elkaar gehaald bij. We hebben besloten vanavond te gaan rijden, en niet zaterdagmorgen. Rijden in de nacht is misschien saai en slaapverwekkend, maar rijden in de hitte is ook geen lolletje. Het is dan ook al 37 graden in de schaduw en voor morgen wordt er geen koeler weer verwacht. De jongens spelen heerlijk in het riviertje achter de tent, terwijl wij op ons gemak de spullen inpakken. Door de droogte zitten de haringen en stokken nogal vast in de grond. Toen we twee weken geleden aankwamen had het net nog geregend, maar nu zit het allemaal in de grond vast gedroogd.
Gebukt sta ik over een tentstok -deze zit wel erg vast- en geef er nog een ruk aan, de stok schiet los omhoog, met de punt recht in m’n oog. Ik voel niets, maar zie ook niets, houd een hand voor m’n oog en loop naar de auto en laat me in een stoel vallen. Knipper nog een keer met m’n ogen en begin langzaam weer een beetje beeld te krijgen. Op de binnenkant van m’n hand zit bloed, vermengd met tranen, nu begint de pijn wel op te komen.
Minder leuke gedachten beginnen zich af te spelen, naar de dokter, misschien wel naar het ziekenhuis, geen auto rijden met één oog, morgen pas naar huis, en nog meer van zulke narigheid. Gelukkig is er een arts dicht bij de camping en blijkt de schade mee te vallen. Het bindweefsel is beschadigd en ook de binnenkant van m’n ooglid, plus een flinke bloed uitstorting in m’n oog.
Volgens Herr Doktor kommt alles ganz wieder gut, en met een anti-bacteriële zalf verlaten we de praktijk en rijden we diezelfde avond nog terug. En inderdaad, na een dag of tien later is er niets meer van te zien.

 
Het mooie weer lijkt inmiddels weer voorbij. Vandaag stond hij dan ook voor het laatst. Onze schaduwtent....

 
En ja, als je in de bergen bent, dan moet er ook een keer een berg beklommen worden. Niet een wandelingetje naar de top, maar echt klimmen met handen en voeten. Zo hoorde we op de camping van een mooie klim, naar de Diedamskopf. Althans, dat dachten we.
Bij de kabelbaan aangekomen viel het ons wel op dat het erg toeristisch was. Bergbahn mit Erlebnisgarantie en de hoogste kinderspeeltuin van Europa, nou dat belooft wat! Boven was het zelfs nog erger, alsof er een van der Valk motel op de top was gezet, kompleet met après-ski hut en geasfalteerde paden naar de top. Niks klimmen, hier kun je zelfs nog met een rollator het hoogste punt bereiken. Een duidelijk geval van de verkeerde berg.
Terug op de camping nog maar eens goed gevraagd waar het was, om de dag daarna wel een serieuze poging te gaan doen. Het eerste stuk met de kabelbaan en dan nog een uurtje klimmen voor de laatste driehonderd hoogtemeters naar de top van de Mittagspitze.

 
Pech

Vorige week, één uur ‘s middags. We cruisen rustig door het Oostenrijkse land en genieten van de omgeving. De weg is leeg, relaxed rijdend, Moby in de speler, raampje open, twee vingers aan het stuur. “Kijk” zeg ik wijzend “daar is ook een kabelbaan.” En dan ineens een klap, het stuur schiet uit m’n handen, de auto vliegt naar rechts, klabam de stoep op, ik corrigeer, te laat. Gegil klinkt om me heen. “Wat gebeurt er?” Nog een klap, de stoep af, al rammelend komen we tot stilstand. Ik kijk om en zie drie witte gezichten mij aankijken. “Dat was een klapband” zeg ik, terwijl ik de auto ondertussen het gras op stuur. Ik zet de motor af, en stap uit, en zie niet één maar twee lege banden. Rechts voor de klapband, rechts achter lek op de stoeprand, die blijkbaar een behoorlijk scherpe hoek heeft.
Daar sta je dan, in the middle of nowhere met twee lekke banden. “Tja,” zegt Petra “bel de wegenwacht maar.”
Tien minuten later probeer ik de Oostenrijkse ANWB uit te leggen waar we staan. In een gehucht met maar één weg in en uit, straatnaam en huisnummers zijn ons niet bekend. Wel een bushalte en een wegnummer. De man van de hulpdienst denkt wel te weten waar we zijn gestrand en belooft een sleepwagen te sturen.
“Dan moeten we hier maar gaan picknicken” zeg ik, nog steeds een beetje bibberig, en pak de koeltas en een plaid uit de kofferbak. “Wie wil er een broodje?
Twee en een half uur later rijden we weer, van de schrik hersteld én met vier nieuwe banden onder de wagen.

 
Zo, de eerste twee werkdagen zitten er weer op. Na een week of drie afwezigheid valt het niet mee om weer op te starten. De berg uitzoekwerk had ongeveer de grote van de Grossglockner aangenomen en ik sta nog steeds aan de voet. Het normale werk gaat voor, dus sleutelen maar weer. Handen die net weer helemaal schoon en gaaf waren, zien er inmiddels weer uit als kolenschoppen zo zwart. En de eerste overuren zijn ook alweer geboekt.
Had ik maar een vak geleerd……

 
Dat deze zomer de heetste van deze eeuw wordt staat wel vast. Op de Oostenrijkse bergen was geen spatje sneeuw meer te bekennen. Op de plaatsen waar ‘s zomers nog wel “eeuwige” sneeuw ligt, is het nu angstvallig leeg. Een kale grijze steenklomp staart je zwijgend aan. En het blijkt nog gevaarlijk ook. Sommige bergtoppen worden door sneeuw en ijs bij elkaar gehouden, en nu dat weg is, beginnen ze langzaam uit elkaar te vallen.
Alpenweiden kleuren langzaam geel en stuwmeren raken leeg. Bladeren vallen door de droogte van de bomen af alsof het herfst is. In de rest van Europa zijn bosbranden schering en inslag.
En dan is het des te verbazender dat er overal vuurtjes worden gestookt. Waar Oostenrijkers picknicken daar is vuur. Nee, niet een barbecue, maar een kampvuurtje op de grond. Alwaar met een pils in de hand de worsten gebakken worden. Echt overal waar je gaat, op de meest vreemde plekken in de natuur, daar vind je vuur of sporen van vuur. Uitkijkend over een dal, zie je op verschillende plaatsen rook omhoog kringelen. En iedereen vindt het heel normaal. Zelfs op de camping, naast tenten, in het droge gras en onder de bomen, geen probleem.
Man, wat ben je dan blij met een buitje regen……

 
Op vakantie gaan is altijd fijn, en weer thuiskomen ook. Alleen dit jaar was het toch wel even anders.
Als je veertien dagen buiten hebt geleefd is het zo klein in huis, terwijl we toch niet klein behuisd zijn. ‘s Morgens ontwaken met het geluid van startende auto’s en geen kabbelend water en vogeltjes horen. Nadenken over wat er aan boodschappen in huis moet zijn voor het weekeind. Je hoofd gewoon weer onder de kraan steken, in plaats van een duik in een bergbeekje. Als de katten niet luid miauwend je verwelkomen, omdat ze zo goed verzorgd zijn. Dat het weer hier vandaag gewoon klote was, in tegenstelling tot de rest van Europa.

Help, ik wil terug!

 
5:15. Na 925 kilometer en 11 uur sturen bijna heelhuids, maar gezond thuis.
Nu eerst slapen!

13:20. Goede morgen. Eerst de zooi aan kant. Verhalen volgen!